Savana ve orman halkları olan Afrikalılar, ellerindeki yalın ağaçlara en uygun teknik ağaç oymacılığını benimsemiş, gerek öbür hammadelerden, gerek heykelciliğin dışında kalan tekniklerden çok ender yararlanmışlardır. Doğa güçlerine egemen olan atalara ve ruhlara tapınma esnasında, söz konusu ruh ve ataların çeşitli simgelerle somutlaştırması gerektiği için heykelcilikte çoğunlukla insan figürleri işlenmiş, daha az hayvan fikirleri totemcilikten kaynaklanmıştır.
Heykellerde çoğunlukla el ve ayakların işlenmemiş olması ve küçültülmüş bedenin orantısızlığı, yalınlaştırılmış ve kişisel özelliklerden uzak bir çalışmanın sonucudur.
Afrikalılar için ağaç heykellerinin gözleri de ayrı bir önem taşır. Ende olarak açık, bazen de patlak görünümleriyle biçimlenen gözler, çoğunlukla ölüm ya da düş hareketsizliği içinde tasvir edilirler.
Söz konusu bu heykellerde yaşam gücünün yerleştiği yer sayılan baş üstünde de önemle durulur. Törenin özel gereklerine uygun olarak sanatçı, doğurganlık, dişilik veya erkeklik gibi nitelikleri de vurgular.